Enkomputiligis Don Harlow
Por trovi literaron taŭgan por ĉi tiu paĝo, klaketu ĉi tiun butonon...
|
|
Por informiĝi pri Esperanto, klaketu ĉi tiun butonon...
|
|
| Deklamo | Declamation (RealAudio) |
|
Aŭdu, sleda sonoril'! Arĝent-tril'! Ho, pri kia gaja mondo melodias ĉi babil'! Tinte, tinte, tinte trilas tra l' glacia nokt-obskur'! Dum la steloj al ĝi brilas okulume kaj jubilas supre en kristal-plezur'; takte, takte, takte plu, kiel en runa ritmo-flu', ondas tiu tintetado el la trila, brila blank' de l' arĝenta lang', lang', lang', lang', lang', lang', el la pinta, tikle tinta arĝent-lang'. Aŭdu, nupta sonoril'! Ora tril'! Kian mondon de feliĉo harmonias ĉi jubil'! Kiel ĝi tra l' nokt' balzama zumas per plezur' aklama! Kian fluidan oron rulas pur-game nun. Kia likva lid' rukulas al la turdo kiu aŭskultas kaj okulas al la Lun'! El sonora son-girland' kia eŭfonio vasta verŝas sin kun varma skand' ĝis trans rand' al la land' de l' Futur' de kora fand' kaj de ravo, kies grand' svinge sendas, ringe etendas ondojn el la ora lang', el la lang', lang', lang', lang', lang', lang', lang', en la triloj kaj jubiloj de l' or-lang'. Jen, alarm-anonca lang', bronza lang'! Kian teruraĵon al ni diras tiu son-lavang'! Tra l' orel' de l' nokt' horora hurlas per terur' trabora, por parol' tro hidas ĝi, eblas sole kri', kri', kri', de sovaĝ', en indulg-petegoj, kiuj al la murda fajr' ekzaltas, en frenezaj preĝoj, kiuj al la surda fajr' ekzaltas, dum ĝi altas, kaj pli altas, kun dezir' damnita saltas ŝvebe, strebe, plej decide, -- nun, se iam! Nun, senbride supren ĝis la pala lun-vizaĝ'! Ho, la fera lang', lang', lang'! Muĝas en ĉi son-lavang' malesper'! Kiel klakas, krakas, plendas, per hororo kia fendas tra la brue bata brusto de l' aer'! Oni klare elorelas laŭ l' akcento de l' lamento ĉu malkreskas plag' aŭ ŝvelas! Scias la oreloj dank' al la grado de l' hurlado sinkon, ŝvelon de l' flam-lang', per la sinko aŭ resvingo de l' horora son-lavang' de la lang', de la bronza lang', lang', lang', lang', lang', lang', per la ondoj de la tondroj de l' bronz-lang'. Aŭdu, jen severa lang', fera lang'! Kia mondo de soleno en la monotona skand'! En la nokt silent' l' animo kiel frostas de la timo ĉe l' melankoli' minaca de l' tontrem', ĉar ja ĉiu voĉ' elflua el la rusta faŭk' ekbrua estas ĝem'. Kaj la gento, ha, la gento, kiu sub la tur-tegmento ĝis ekstrem' pelas tonon, tonon, tonon por la morna rekviem', sentas glora ruli ŝtonon sur hom-koron por disprem': nek virin', nek vir-statura, kaj nek best-, nek hom-natura: gnoma hord'! Reĝ' ilia -- la herold'! Tiras li per truda tord'! Kruda tord' peanon el la fera lang', gaje ŝvelas lia flank' kun la pean' de l' fera lang', hurle dancas sur la plank', takte, takte, takte plu, kiel en runa ritmo-flu', laŭ la peano de la lang' fera lang'; takte, takte, takte plu, kiel en runa ritmo-flu' laŭ profunda ĝem' de l' lang' de la lang', lang', lang', laŭ korvunda trem' de l' lang' takte, takte, takte plu, kun rikana vang', vang', vang', kiel en runa ritmo-flu' laŭ tumulta sving' de l' lang' de la lang', lang', lang'; laŭ singulta sink' de l' lang', de la lang', lang', lang', lang', lang', lang', lang', de l' plorplenda kaj korfenda fera lang'. |
Ĉi tiu paĝo estas aparte preparita por...
|